বিজয়নগৰৰ ব্ৰাহ্মণসকল বৰ লোভী আছিল। তেওঁলোকে সদায় বিভিন্ন অজুহাতত ৰজাৰ পৰা ধন সংগ্ৰহ কৰিছিল। ৰজাৰ উদাৰতাৰ অযথা সুবিধা লোৱাটো তেওঁলোকৰ নিত্য কৰ্তব্যত পৰিণত হৈছিল। এদিন ৰজা কৃষ্ণদেৱ ৰায়ে ব্ৰাহ্মণসকলক ক’লে, “মৃত্যুৰ সময়ত, মোৰ মায়ে আম খোৱাৰ ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিছিল যিটো সেই সময়ত পূৰণ কৰিব পৰা নগ’ল। এতিয়া তেওঁৰ আত্মাৰ শান্তিৰ বাবে কিবা কৰিব পৰা যাবনে?”
ব্ৰাহ্মণসকলে ক’লে “মহাৰাজ, যদি আপুনি এশ আঠজন ব্ৰাহ্মণক সোণৰ আম আগবঢ়ায়, তেন্তে আপোনাৰ মাতৃৰ আত্মাই নিশ্চিতভাৱে শান্তি পাব। ব্ৰাহ্মণসকলক দিয়া দান স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱে মৃত আত্মাৰ ওচৰলৈ যায়।”
ৰজা কৃষ্ণদেৱ ৰায়ে ১০৮ টা সোণৰ আম দান কৰিলে। ব্ৰাহ্মণসকলে সেই আমবিলাক লাভ কৰি আনন্দিত হ’ল।
তেনালীৰামৰ ব্ৰাহ্মণসকলৰ এই লোভত বৰ খং উঠিল। তেওঁ ব্ৰাহ্মণসকলক এটা শিক্ষা দিবলৈ বিচাৰিলে। যেতিয়া তেনালী ৰামৰ মাকৰ মৃত্যু হ”ল, এমাহৰ পিছত তেওঁ ব্ৰাহ্মণসকলক তেওঁৰ ঘৰলৈ আহিবলৈ আমন্ত্ৰণ জনালে যে তেওঁও মাতৃৰ আত্মাৰ শান্তিৰ বাবে কিবা কৰিব বিচাৰে।
খোৱা-লোৱা আৰু ভাল বস্তুৰ লোভত এশ আঠজন ব্ৰাহ্মণ তেনালী ৰামৰ ঘৰত একত্ৰিত হ’ল। যেতিয়া সকলোৱে আসনত বহিল, তেতিয়া তেনালীৰামে দুৱাৰ বন্ধ কৰি তেওঁৰ সেৱকসকলক ক’লে, “যোৱা, গৰম লোহাৰ দণ্ড আনি এই ব্ৰাহ্মণসকলৰ শৰীৰত দাগ দিয়া।”
ব্ৰাহ্মণসকলে যেতিয়া এয়া শুনিলে, তেওঁলোকৰ মাজত হাহাকাৰ লাগিল। তেওঁলোক সকলোৱে উঠি দুৱাৰৰ ফালে দৌৰিবলৈ ধৰিলে। কিন্তু তেওঁৰ সেৱকসকলে তেওঁলোকক ধৰি আনিলে আৰু সকলোকে গৰম লোহাৰ দণ্ডেৰে দাগ দিলে। ঘটনাটো গৈ ৰজাৰ কাণত পৰিল। আৰু তেওঁ নিজেই আহি ব্ৰাহ্মণসকলক ৰক্ষা কৰিলে। খঙত তেওঁ সুধিলে, “তেনালীৰাম, এয়া কি?” তেনালী ৰামে উত্তৰ দিলে, “মহাৰাজ, মোৰ মাৰ গাঁঠিৰ বিষৰ ৰোগ আছিল। যেতিয়া তেওঁৰ মৃত্যু হৈছিল তেতিয়া তেওঁৰ যথেষ্ট তীব্ৰ বিষ হৈছিল। তেওঁ শেষ মুহূৰ্তত ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিছিল যে গৰম লোৰ দণ্ডেৰে বিষ হোৱা ঠাইত দাগ দিব লাগে যাতে তেওঁ বিষৰ পৰা সকাহ পায় আৰু শান্তিৰে মৰিব পাৰে। সেই সময়ত তেওঁৰ ইচ্ছা পূৰণ কৰিব পৰা নগ’ল। সেইকাৰণে এতিয়া ব্ৰাহ্মণসকলকে দাগ দিব লগা হ’ল।”
ইয়াকে শুনি ৰজাই হাঁহিবলৈ ধৰিলে। ব্ৰাহ্মণসকলেও লাজতে তলমূৰ কৰিলে।