হিমালয়ৰ অৰণ্যত বহুতো উদ্ভিদ আছে যিবোৰ নিজৰ মাজত অনন্য। এনে উদ্ভিদ কতো পোৱা নাযায়। সেইবোৰৰ ফল আৰু ফুলবোৰ অন্যতকৈ বেলেগ। ফলবোৰ ইমান মিঠা আৰু সুগন্ধিযুক্ত যে সেইবোৰ দেখিলে কোনেও নোখোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰে। এনেকুৱা এডাল গছ নদীৰ পাৰত আছিল য’ত সকলো বান্দৰ তেওঁলোকৰ ৰজাৰ সৈতে বাস কৰিছিল। বান্দৰৰ ৰজাৰ নাম আছিল মহাকাপী। মহাকাপী বহুত বুদ্ধিমান আৰু জ্ঞানী আছিল।
মহাকাপীয়ে আদেশ দি থৈছিল যে সেই গছত কেতিয়াও কোনো ফল এৰিব নালাগে। মহাকাপীৰ আদেশ অনুসৰি বান্দৰবোৰে যেতিয়াই কোনো ফল পকিবলৈ ধৰে লগে লগে তাক খাই পেলাই। মহাকাপীয়ে বিশ্বাস কৰিছিল যে যদি এটা পকা ফল সৰি নদীৰ মাজেৰে এজন মানুহৰ ওচৰলৈ যায়, তেতিয়া ই তেওঁলোকৰ বাবে অতি ক্ষতিকাৰক হ’ব পাৰে। সকলো বান্দৰে মহাকাপীৰ সৈতে একমত হৈ তেওঁৰ আজ্ঞা পালন কৰিছিল, কিন্তু এদিন পাতৰ মাজত লুকাই থকা এটা পকা ফল নদীত পৰিল।
ফলতো নদীৰে বৈ গৈ এনে এখন ঠাইত উপস্থিত হ’ল, য’ত এজন ৰজাই তেওঁৰ ৰাণীসকলৰ সৈতে খোজ কাঢ়ি আছিল। ফলৰ গোন্ধ ইমান ভাল আছিল যে ৰাণীসকলে আনন্দতে চকু মুদি দিলে। ৰজাও এই সুবাসৰ দ্বাৰা আকৰ্ষিত হ’ল। যেতিয়া ৰজাই তেওঁৰ চাৰিওফালে চালে, তেওঁ দেখিলে যে এটা ফল নদীত বৈ গৈছে। ৰজাই ফলতো তুলি লৈ সৈনিকসকলক দি ইয়াক খাবলৈ ক’লে আৰু ফলটো কেনেকুৱা তাক কবলৈ ক’লে। এজন সৈন্যই ফলটো খালে আৰু ক’লে যে ই বৰ মিঠা।
ইয়াৰ পিছত ৰজায়ো ফলটো খালে আৰু আনন্দিত হৈ উঠিল। তেওঁ তেওঁৰ সৈনিকসকলক ফলটো অহা গছজোপা বিচাৰি উলিয়াবলৈ আদেশ দিলে। বহুত কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ পিছত ৰজাৰ সৈন্যসকলে গছজোপা আৱিষ্কাৰ কৰিলে। তেওঁলোকে নদীৰ পাৰত সেই ধুনীয়া গছজোপা দেখিলে। তাত বহুতো বান্দৰ বহি আছিল। সৈন্যসকলে এইটো ভাল নাপালে আৰু এটা এটাকৈ বান্দৰবোৰক হত্যা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। বান্দৰবোৰক আঘাতপ্ৰাপ্ত হোৱা দেখি মহাকাপীয়ে বুদ্ধিমত্তাৰে কাম কৰিলে। তেওঁ গছ আৰু পাহাৰৰ মাজত দলঙৰ দৰে বাঁহৰ লাঠি এডাল ৰাখিছিল। মহাকাপীয়ে সকলো বান্দৰক গছ এৰি পাহাৰৰ সিপাৰে যাবলৈ আদেশ দিলে।
বান্দৰবোৰে মহাকাপীৰ আজ্ঞা পালন কৰিলে আৰু সকলোৱে বাঁহৰ সহায় লৈ পাহাৰৰ আনটো ফালে উপস্থিত হ’ল, কিন্তু তাৰ মাজতে, ভয়াতুৰ বান্দৰবোৰে দৌৰাদৌৰিত মহাকাপীক বেয়াকৈ আঘাত কৰিলে। সৈন্যসকলে লগে লগে ৰজাৰ ওচৰলৈ গ’ল আৰু তেওঁক গোটেই ঘটনাটো বৰ্ণাই ক’লে। ৰজা মহাকাপীৰ বীৰত্বত অতি সন্তুষ্ট হ’ল আৰু চিপাহীসকলক মহাকাপীক লগে লগে প্ৰাসাদলৈ আনিবলৈ আৰু তেওঁক চিকিৎসা কৰাবলৈ আদেশ দিলে। চিপাহীসকলেও তেনেকৈয়ে কৰিলে, কিন্তু মহাকাপীক প্ৰাসাদলৈ অনাৰ সময়ত, সি মৰি থাকিল।
কাহিনীটোৰ পৰা নীতিশিক্ষা
বীৰত্ব আৰু জ্ঞানে আমাক ইতিহাসৰ পৃষ্ঠাত ৰাখে। একে সময়তে, এই কাহিনীটোৱে আমাক শিকায় যে প্ৰতিটো কঠিন সময়ত বিবেকেৰে কাম কৰিব লাগে।
