বহু বছৰ আগতে মগধ জনপদ নামৰ এখন চহৰ আছিল। ইয়াত এখন ঘন অৰণ্য আছিল য’ত হাজাৰ হৰিণাৰ এটা গোটে বাস কৰিছিল। হৰিণাৰ ৰজাৰ দুটা পুত্ৰ আছিল, এজনৰ নাম লক্ষ্মণ আৰু আনজন কালা। যেতিয়া ৰজা বৃদ্ধ হৈ আহিল, তেতিয়া তেওঁ তেওঁৰ দুই পুত্ৰক উত্তৰাধিকাৰী ঘোষণা কৰিলে। তেওঁলোক দুয়োজনে 500-500 হৰিণা লাভ কৰিলে।
লক্ষ্মণ আৰু কালা উত্তৰাধিকাৰী হোৱাৰ কিছুদিনৰ পিছতেই, মগধবাসী সকলে খেতি চপোৱাৰ সময় আহি পৰিল। সেয়েহে, খেতিয়কসকলে বন্য জন্তুৰ পৰা শস্য সুৰক্ষিত কৰিবলৈ পথাৰৰ ওচৰত বিভিন্ন ধৰণৰ সঁজুলি স্থাপন কৰিলে। একে সময়তে, তেওঁলোকে খাদ নিৰ্মাণ কৰিবলৈও আৰম্ভ কৰিলে। এই বিষয়ে গম পোৱাৰ লগে লগে হৰিণাৰ ৰজাই দুয়োজন পুত্ৰক তেওঁলোকৰ নিজ নিজ গোটৰ সৈতে দূৰৱৰ্তী পাহাৰীয়া অঞ্চললৈ যাবলৈ ক’লে।
দেউতাকৰ কথা শুনি কালা লগে লগে দলটোৰ সৈতে পাহাৰৰ ফালে আগবাঢ়ি গ’ল। তেওঁ অলপো ভবা নাছিল যে মানুহে তেওঁলোকক দিনৰ পোহৰত চিকাৰ কৰিব পাৰে, আৰু প্ৰকৃততে সেইটোৱেই ঘটিছিল। বাটত বহুতো হৰিণা চোৰাং চিকাৰীৰ কবলত পৰিল। একে সময়তে, লক্ষ্মণ এজন জ্ঞানী হৰিণা আছিল। সেয়েহে, তেওঁ তেওঁৰ সংগীসকলৰ সৈতে নিশাৰ আন্ধাৰত পাহাৰৰ ফালে যাবলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে আৰু সকলোৱে সুৰক্ষিতভাৱে পাহাৰত উপস্থিত হ’ল।
কেইমাহমানৰ পিছত, যেতিয়া শস্য চপোৱা সম্পূৰ্ণ হ’ল, লক্ষ্মণ আৰু কালা অৰণ্যলৈ ঘূৰি আহিল। যেতিয়া দুয়ো দলটোৰ সৈতে উভতি আহিল, তেওঁলোকৰ দেউতাকে লক্ষ্য কৰিলে যে লক্ষ্মণৰ দলৰ সকলো হৰিণ একেলগে আছে কিন্তু কালাৰ গোটত হৰিণাৰ সংখ্যা কম। তাৰ পিছত সকলোৱে লক্ষ্মণৰ বুদ্ধিমত্তাৰ বিষয়ে জানিব পাৰিলে আৰু তাক সকলোৱে প্ৰশংসা কৰিলে।
কাহিনীটোৰ পৰা শিকক
যিকোনো কাম কৰাৰ আগতে বহুবাৰ চিন্তা কৰা উচিত, তেতিয়াহে তাক কৰা উচিত। ইয়াৰ পৰা সদায় সফলতা পোৱা যায়।
